W większości przypadków rodzice, myśląc o swoim dziecku, marzą o tym, by było szczęśliwe i dało sobie radę w życiu. Jak się do tego zabierają?

Na wiele sposobów – praktykują rodzicielstwo bliskości, zapisują dziecko na basen, na karate, na taniec bądź na zajęcia wspomagające integrację sensoryczną. Wybierają to, co mogą i uważają za słuszne, z jarmarku rozmaitości, jakim jest marketingowy plac zabaw.

Są też rodzice, którzy świadomie wybierają brak tenisa, karate i japońskiego w życiu ich pociechy. Z różnych powodów – brak pieniędzy, czasu, możliwości albo pragnienie świętego spokoju.

Są też tacy, którzy próbowali wielu dróg i są zagubieni. Chcą, by dziecko było pewne siebie, inteligentne, radosne i pełne energii, otwarte na innych. Finalnie chodzi o jedno – o wyposażenie dziecka w życiowy GPS, czyli umiejętności składające się na inteligencję emocjonalną. Dziś opowieść dla tych, którzy marzą o tym, by ich dziecko umiało poradzić sobie w życiu ze sobą, z innymi ludźmi i z samym życiem. A zatem…

Pewna kobieta wychowywała samotnie córkę. Pochodziła z małej wioski i od kiedy zamieszkała w wielkim mieście, jej pragnieniem było, by córka miała lepiej w życiu niż ona. Jednak nic nie szło po jej myśli. Malika, bo tak miała na imię córeczka, była nieśmiała i nawet będąc w grupie swoich rówieśników, wypatrywała matki. Nic ją nie interesowało – ani inne dzieci, ani malowanie, ani książki, ani puszczanie baniek mydlanych. Interesowało ją tylko siedzenie na kolanach u mamy i przytulanie się do niej.

Bardzo martwiło to mamę Maliki. Bardzo.

Postanowiła więc poszukać pomocy. Wraz z Maliką udała się do najlepszego specjalisty w mieście.

– Musi pani mówić dziewczynce, że jest piękna, wspaniała i odważna – powiedział specjalista. – Im częściej to usłyszy, tym szybciej taka się stanie.

Matka dzień w dzień powtarzała Malice, jaka jest piękna, wspaniała i odważna. Ale jedynym, co uległo zmianie było to, że Malika coraz częściej wchodziła na kolana matki. Kobieta postanowiła więc udać się do kolejnego specjalisty. Czekała na wizytę pół roku.

„Finalnie chodzi o jedno – o wyposażenie dziecka w życiowy GPS, czyli umiejętności składające się na inteligencję emocjonalną.”

– Musi pani masować dziecko specjalnym dotykiem, którego panią nauczę. Sprawi on, że dziecko się otworzy na innych ludzi. Gwarantuję to pani.

I znowu kobieta tygodniami dotykała Malikę zgodnie z zaleceniami specjalisty. Dotykała ją kciukiem, dłonią, przedramieniem. Mocniej i delikatniej. Nic się jednak nie zmieniało. Malika nadal wtulała się w matkę i nie chciała jej opuszczać jej nawet na chwilę.

Kolejny specjalista zalecił codzienne picie soku z drzewa sercowego. Jeszcze inny wspólną medytację w pełnię księżyca, a jeden z ostatnich nauczenie dziecka specjalnego tańca wojownika.

I być może wszystkie te metody i zalecenia były dobre, ale nie działały na małą, zalęknioną dziewczynkę.

Trwałoby to zapewne całe wieki, gdyby nie pewien przypadek. Otóż pewnego dnia kobieta poszła z Maliką na spacer do pobliskiego parku. Malika odbiegała na kilka kroków i przynosiła matce a to listek, a to kwiatek.

– To pani córeczka?

Kobieta spojrzała w bok i ujrzała staruszkę, która uśmiechając się, patrzyła na Malikę.

– Ma pani niezwykłe dziecko – powiedziała staruszka.

– Naprawdę? – zdziwiła się kobieta – mam z nią same zmartwienia.

I niepytana opowiedziała staruszce historię o tym, jak bardzo chciała znaleźć szczęście dla swojego dziecka.

Staruszka słuchała, okazując zrozumienie. Kiedy historia dobiegła końca, popatrzyła na kobietę, uśmiechnęła się i powiedziała:

– Jesteś niezwykłą matką i wspaniałą kobietą. Kiedy NAPRAWDĘ to zobaczysz, nie będziesz szukała żadnej pomocy dla swojej córeczki. Ty jesteś źródłem.

Kobieta poczuła dziwne drżenie w okolicach serca. Nikt nigdy nie powiedział o niej w ten sposób. Otworzyła oczy, chcąc spojrzeć na staruszkę i tym co ujrzała, była twarz Maliki. Po raz pierwszy od dawna widziała ją z tak bliska. Była rzeczywiście niezwykła i bardzo, ale to bardzo przypominała jej kogoś, o kim dawno temu zapomniała.

Była to jej własna twarz z dzieciństwa.

Niniejszy artykuł powstał jako rezultat projektu „Program doskonalenia kompetencji”, realizowanego przez Fundację Wspierania Rozwoju Innowator.

Projekt współfinansowany w ramach programu Unii Europejskiej Erasmus+ (Akcja 1 Mobilność edukacyjna, Mobilność kadry edukacji dorosłych, numer umowy 2016-1-PL01-KA104-025815).

Projekt został sfinansowany ze środków Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko autora. Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za umieszczoną w niej zawartość merytoryczną oraz za sposób wykorzystania zawartych w niej informacji.