Elementami składowymi były mini-wykład oraz interakcje w grupie, których efektem było rozpoznanie swojego stylu komunikacji i sposobu pracy w zespole oraz określenie środowiska, w którym potencjał uczestników należy rozwijać, by osiągać cele zawodowe i życiowe. Efektem było także zrozumienie doświadczeń, w których pojawiają się porażki, bądź niezrealizowane cele.

1. SIŁA INTUICJI.

Jednym z pierwszych ćwiczeń, jakie zaproponowałyśmy uczestnikom, było poddanie się fali skojarzeń, a konkretnie, wybór zdjęcia, które przyciągnęło ich uwagę wśród wielu innych. To bardzo proste ćwiczenie okazało się być kopalnią wiedzy o każdej z osób zgromadzonych w czasie szkolenia.  Polecenie brzmiało „TEN OBRAZ TO JA”. Każdy z uczestników wybierał z kilkunastu zdjęć to jedno, które pojawiło się w polu uwagi jako pierwsze.

Jak zawsze okazało się, że im prościej tym lepiej. Dlaczego jedni z nas wolą patrzeć na chmury, a inni lgną do wysokich szczytów? Co mówi o Tobie zdjęcie, na którym widnieje wielki lukrowany, zdobiony na bogato tort?

Oczywiście analiza tego zdjęcia wymaga pewnej odwagi.

Bo czasami za skojarzeniami kryje się nasza własna ocena, za którą nie przepadamy. Dlatego poprosiłyśmy uczestników, by informacje na temat tego, co uosabiają zdjęcia, zachowali dla siebie, a wysłuchali pierwszych słów-skojarzeń od osób w podgrupach. O czym mówią nasze skojarzenia? Oto kilka przykładów:

Tort – sabaryta, przyjemność, celebracja, luksus.

Kotki – delikatność, niewinność, zabawa.

Ogień – siła, namiętność, odwaga.

2. RUCH i ATRYBUTY w odnajdywaniu własnej osobowości. 

Wyobraź sobie, że widzisz tancerza wykonującego określony taniec. Jego ruch sprawia, że Twoje neurony lustrzane tańczą wraz z nim. Zaczynasz się miękko lub dynamicznie poruszać. Czasami taniec Cię pociąga, a czasami sprawia, że uciekasz bądź irytujesz się. Tak jest z nami w codziennym życiu. Ruch tancerza to nic innego niż ruch ku drugiemu człowiekowi. Walc, hip-hop, taniec-przytulaniec, a może taniec w grupie? W jaki sposób tańczysz z innymi? W jaki sposób lubisz pracować?

Oczywiście dynamika tańca, który nas przyciąga jest czasami odpowiedzią na samopoczucie dominujące w określonym dniu.  Ale  nietrudno zauważyć, że niezależnie od nastroju,  pewnych ruchów nawet nie chce nam się powtarzać, a niektóre z nich asymilujemy natychmiast i bez trudności włączamy się do grupy, która taki ruch odtwarza.

Od ruchu właśnie zaczęłyśmy środkową część zajęć, w której poprzez intuicję i przyciąganie przez ruch można było zdefiniować swój podstawowy styl komunikacji.

To ciekawe, że Twoja gestykulacja może wiele o Tobie powiedzieć.

Influencer, którego ruchy są energiczne, ciepłe i szybkie.

Supporter, który porusza się dość powoli, łagodnie i ma w swoich gestach dużo ciepła.

Controller, który porusza się dynamicznie i jest typowym solistą.

Analyser, który tańczy powoli, chętniej sam niż w parze i potrzebuje dużo przestrzeni.

Do kogo Ci bliżej?

Który ruch możesz wykonywać nieustannie?

Który ruch męczy Cię już po kilku sekundach?

Odpowiedź ukryta jest w ciele i w radykalnej szczerości wobec siebie. Podążanie za swoją naturą i wrodzonymi zasobami, jest rozpoznawaniem własnego fundamentu, na którym możesz wznieść nie lada budowlę. Swoje życie, swoją karierę, swoje relacje z innymi ludźmi.

Do ćwiczenia dołożyłyśmy wiedzę w postaci kart pracy informujących o zasobach danego stylu, a także o tym, komu z kim najłatwiej i najefektywniej nawiązać relacje.

Ćwiczenie w oparciu o wiedzę można przeprowadzać na kilka sposobów. Etap autodiagnozy można wprowadzić poprzez charakterystyczne słowa i gesty wykonywane przez trenerów. Utożsamianie się z jednym ze stylów zaaranżowanych w ten sposób jest wstępem do odnalezienia się wśród innych osób, reprezentujących podobny styl komunikacji. Słuchając innych, możemy odnaleźć siebie, swoje zasoby ale też zastanowić się, na ile akceptujemy nasz sposób na życie.

Rzecz w tym, by głowa i analiza włączyły się na samym końcu.

Pierwszeństwo w tym ćwiczeniu dajemy intuicji, ciału i emocjom. To one pokazują prawdę o tym, kim jesteśmy. Intelekt zawsze sobie poradzi, ale im później damy mu miejsce, tym bardziej prawdopodobne, że rozwiązania będą szczere i proste.

3. GRUPA jako PUZZLE.

Jedno z ćwiczeń poświęciłyśmy komunikacji w grupie. Ćwiczenie z puzzlami jako metafora komunikacji pomiędzy różnymi członkami grupy, jest zawsze doświadczeniem pozytywnym. Kto inicjuje zadanie? Kto podtrzymuje zapał? Kto jest najwytrwalszy? Kto się szybko wycofuje?

Czynność układania puzzli  bez możliwości używania komunikacji werbalnej szybko pokazuje nasze kompetencje komunikacyjne. Tym samym daje nam doświadczenie budowania relacji.

Co jest trudne w takich zadaniach?

Znużenie.

Brak oglądu całości.

Zbyt duża inicjatywa części grupy.

Zbyt niska aktywność poszczególnych uczestników.

Dopóki grupa jest w balansie, wszystko współdziała. Jeśli tak nie jest, trzeba zobaczyć przyczynę konfliktu i na nowo ustalić zasady współpracy. Tak często dzieje się w procesie grupowym, gdzie początkowe zasady współdziałania mogą się okazać nieadekwatne i trzeba zasady zweryfikować, przedyskutować i ustalić na nowo.

To ćwiczenie uczy, że jeśli nie dbamy o siebie, zostaniemy w tle lub w cieniu. Nie wykorzystamy swoich zasobów i do miejsca, które określamy sukcesem, możemy nigdy nie dotrzeć.

A zatem jasne i otwarte wyrażanie potrzeb jest zawsze wstępem do autoobserwacji i bycia usłyszanym przez innych. Kiedy wiem, czego potrzebuję, mogę szukać miejsca, w którym zaspokoję własną potrzebę bez oczekiwania, iż zrobi to ktoś stojący obok.

4. NIE BĄDŹ PRZYPADKIEM.

Dopóki zgadzam się na niewiedzę o sobie, na nieświadome ruchy w życiu, nie mam co liczyć na sukces. Wszyscy o tym wiemy. Świadomość siebie jest pierwszym krokiem do wspinaczki po coś więcej niż przeciętne, przypadkowe życie.

Końcowe ćwiczenie polegało na tym, by objawić grupie swoje pierwsze skojarzenie, obraz, metaforę na własny temat.

Okazało się, że ocena, która na początku była barierą, rozpuściła się wśród zadań tego dnia. Niezależnie od tego, kim jesteśmy, stanowimy potencjał do pracy w grupie.

Kiedy znam swoje zasoby, mogę je rozmnażać.

Kiedy jestem nieświadomy własnych obciążeń, hamuję nie tylko siebie, ale również ludzi wokół.

5. CO jest CELEM ROZWOJU?

Wniosek, który nas absolutnie zaskoczył, był bardzo prosty.

Celem rozwoju nie jest bycie lepszym. Czy mogę być kimś lepszym od samego siebie?

Celem rozwoju jest uznanie, że kompozycja mojej intuicji, osobowości i sposobu, w jaki postrzegam świat, jest kompletna.

Poznawanie siebie jest oswajaniem steru, którym każdy jest dla siebie sam.

Tym, kto wie, czego mi trzeba i dokąd zmierzam, nie jest guru, ani ktoś lepszy, ani trener.

Tym, kto wie, czego mi trzeba i dokąd zmierzam, jestem dla siebie ja sam.